"Warto mieć marzenia"
Warto mieć marzenia.
Szczególnie potrzebne są one w momencie, gdy stoimy na rozstaju dróg i nie wiemy, czym mamy się kierować przy dokonaniu naszego wyboru.
Obecnie jestem w klasie maturalnej i właśnie w dokładnie takiej sytuacji się znajduję.
Świadomość, że wybór moich przyszłych studiów jest jedną z najważniejszych decyzji w moim życiu, jest dla mnie potwornie przerażająca...
Mimo, iż obrałam już kierunek, w jakim ma podążać moja kariera, wciąż mam pełno obaw.
Czy znajdę potem dobrze płatną pracę?
Czy w ogóle znajdę potem jakąś pracę?!
Ale jaką rolę odgrywają w tym wszystkim moje marzenia? Otóż przypominają mi one kim naprawdę chcę być w przyszłości i oddalają ode mnie wszelkie lęki i niepokoje.
Od dawna marzę o tym, aby napisać książkę.
Jak dotychczas, każda rozpoczęta przeze mnie historia nie doczekała się końca. Mam jednak nadzieję, że tym razem będzie inaczej.
Czuję, że już przywiązałam się do bohaterów mojej nowej opowieści i byłby mi przykro, gdybym ich musiała opuścić.
Zdecydowanie najlepszym momentem w tworzeniu powieści jest ten, kiedy stajesz się jej częścią. Nie trzeba wtedy czekać na pojawienie się weny, aby np. dopracować któryś z wątków.
Po prostu siadasz przed biurkiem, myślisz przez chwilę i gotowe! Nie dość, że dopracowany został jeden wątek, to pojawiło się też kilka nowych.
Cóż, przynajmniej w moim przypadku tak to wygląda.
Gdyby nie książki byłabym zapewne zupełnie innym człowiekiem.
Nie chodzi mi tutaj wyłącznie o jedno z moich największych pragnień - aby zobaczyć kiedyś powieść mojego autorstwa na wystawie w księgarni - ale i o ogromny wpływ, jaki na mnie wywarły.
"Ocalona aby mówić" nauczyła mnie przebaczać, "Sen nocy letniej" zabił moją niechęć do klasyków literatury, a autobiografia Jaycee Dugard pokazała mi, jakim potworem potrafi być człowiek.
Pomyśleć, że moja przygoda z czytaniem rozpoczęła się już w pierwszej klasie podstawówki.
Pamiętam, że miałam żal do mojej mamy o to, że przestała czytać mi książki przed snem, więc zostałam zmuszona do tego, aby samej po nie sięgnąć.
Posiadałam jedynie te kwadratowe książeczki z obrazkami na każdej ze stron, więc mogłam ich pochłonąć nawet 5 przed zaśnięciem.
Cieszę się, że nadal czytam książki.
Czuję się przez to w pewien sposób wyjątkowa.
Tak jak już wcześniej wspomniałam, dają mi one naprawdę wiele:
posiadam twórcze hobby, mam piękną biblioteczkę w pokoju i co najważniejsze:
mam związanie z nimi naprawdę ogromne nadzieje i marzenia.
Dziękuję Bogu, że nie jestem szara i pragnę czegoś od życia. Może i proszę o dużo...
Może i trudno mi podejść do tego wszystkiego z dystansem, ale naprawdę chciałabym pokazać kiedyś ludziom mój talent.
Talent do tworzenia historii i ubierania ich w słowa.
Autorka anonimowa