Bóg jest facetem...cz1
Powszechnie i odwiecznie wiadomo, że we wszystkich religiach naszego świata Bóg jest istotą teoretycznie bezpłciową. Praktycznie jednak myśli, czuje i działa według męskiego wzorca. Jak facet, mężczyzna - Ojciec. Jest dobry - ale zasadniczy, miłosierny- ale sprawiedliwy, kochający- ale silny...
Wizualnie wyobrażamy Go sobie jako dobrodusznego starszego mężczyznę z długą siwą brodą. Nikt tego raczej nie koryguje ani nie podnosi w wątpliwość.
Na co dzień nie myślimy o tym, czy tak jest, bo sprawy te weszły w nasze życie jako oczywistość przez duże "O."
Czasami jednak jakaś sytuacja czy okoliczność da nam impuls do myślenia nietypowego - innego niż zazwyczaj.
Moje refleksje na temat przyporządkowania Bogu płci i sposobu myślenia - uruchomiły mi się niezahamowalnie, kiedy podczas dyskusji o rozwiązywaniu konfliktów pomiędzy kobietami a mężczyznami usłyszałam tezę, że kobiety mają słabsze poczucie honoru i dlatego łatwiej wybaczają, bo "przecież - nawet Bóg - jest facetem!
Oczywiście odruchowo odebrałam to stwierdzenie jako mocny "policzek"dla wszystkich niewiast. Poczucie honoru jest dla mnie symbolem godności osobistej człowieka, więc zdanie to wypowiedziane z największym przekonaniem i niezachwianą pewnością przez mężczyznę, poruszyło mnie...co najmniej bardzo i sprowokowało do wnikliwych przemyśleń na temat naszych wyobrażeń o Bogu.
No wiem: można zwątpić w poczucie honoru kobiety, która pozwala mężowi wykorzystywać się i upokarzać. Podobnie poczujemy widząc kobietę odwiedzającą w więzieniu syna- gwałciciela i mordercę. Może niektóre osoby zniesmaczy fakt, że kobieta pierwsza wyciągnie rękę do mężczyzny rezygnując ze swoich racji.
Warto jednak zastanowić się nad tym, dlaczego tak jest.
-Dlaczego kobiety są z zasady łagodniejsze i bardziej skłonne do ustępstw?
-Dlaczego widzą w tym sens?
-Do czego takie postępowanie prowadzi, a raczej co zawdzięczamy temu,że kobiety mają takie cechy i tendencje?
Wbrew oczekiwaniom, nie odpowiem na te pytania. Niech każdy znajdzie na nie odpowiedzi sam, według własnego osądu, obserwacji i doświadczeń. Albo i ...nie znajdzie.
Rozważania tego typu jednak prowokują trochę inny sposób myślenia niż ten codzienny, wyświechtany przez pokolenia - wręcz odruchowy i schematyczny. Chodzi mi o myślenie analityczne, bardziej dociekliwe i logiczne- wolne od stereotypów.
Skosztujmy takiego myślenia dla odmiany, powracając do pytania: dlaczego nosimy w sobie i pielęgnujemy wyobrażenie Boga jako istoty rodzaju męskiego? Dlaczego myślimy o Nim tylko jak o mężczyźnie?
Na pewno głównie dlatego, że od wieków panuje taki stereotyp, tradycja. Do faktów ma się on często bardzo daleko, ale stereotyp traktujemy jak niepodważalny fakt. Według mnie jest to podstawowy błąd, bo każde kolejne pokolenie powinno jednak opierać się na własnych zasadach bardzo świadomie ustalonych i zgodnych z aktualnymi realiami- a nie z realiami przodków. Każde pokolenie żyje nie tylko w innych warunkach ale też ma inną świadomość. Tworzy nieco inny świat.
Jakie mamy podstawy do tego, żeby traktować Boga jako osobowość rodzaju typowo męskiego? Skąd wywodzi się ten odwieczny stereotyp? Spróbujmy "na chłodno" poszukać źródła takiego myślenia.
cdn.