Wschód życia
Byłam wczoraj świadkiem narodzin nowego dnia. Stało się to na moich oczach w ciągu niespełna kwadransa. Tak się dzieje często w ciepłym półroczu, że kiedy przychodzi bezsenność - wychodzę na zewnątrz i chłonę wszystko co ma do zaoferowania Przyroda. Daję jej w zamian samo tylko bezgraniczne zaufanie.
Nigdy mnie jeszcze nie zawiodła ani nie rozczarowała. Dzisiejszej nocy musiałam się zmierzyć z pewnym bardzo osobistym dylematem i musiałam to zrobić sama. Jak się zabrać za trudny i ciężki temat, kiedy przytłacza i rzuca na kolana? Gdzie szukać oparcia, jak nikt nie umie ci pomóc?
Okazuje się, że niemy seans Przyrody przemawiający samymi tylko barwami i ruchem jest wtedy niezawodnym drogowskazem - jeżeli tylko zechcesz go obejrzeć i zrozumieć. Przyroda pozornie tylko jest nudna i przewidywalna. Jawi się taka tylko krótkowidzom i ślepcom.
Wróćmy do naszego nocnego spektaklu. Nocne niebo nad wschodnim horyzontem to królestwo Wenus. To Jej jasne oko zagląda w każdy zakamarek i nadaje Niebieskiej Sferze niepowtarzalny klimat. To wokół Niej krążą wszystkie światła i cienie nocy. Jej żywy i silny blask mówi mi dzisiaj:
- Widzisz? - Jestem tu.
Zawsze byłam i zawsze będę, choćby nie wiem co się stało w twoim życiu. Jestem tu dla ciebie, żebyś miała punkt
odniesienia, drogowskaz i kierunek. Musisz to mieć, żeby nie zginąć, nie zbłądzić w czeluści nocy, w przepaści
rozpaczy. Nie bez powodu świecę na wschodzie. Tu rodzi się dzień, tu ma swój początek jasność i tu są skierowane
wszystkie oczy o tej porze doby.
Ty też nie odwracaj swojego wzroku, bo tu rozgrywa się codzienne święte widowisko każdego dnia wieczności przy innej scenerii i melodii. Każdego dnia inne.
Patrz, jak na ciemnym niebie bezdennej samotności rodzi się maleńka fala niepokoju barw: ledwie
zauważalny drobny dysonans. W jednym miejscu ciemność jakby kondensuje się, a obok dla kontrastu narasta ledwo
zauważalna nadzieja na światłość. Miejsce to delikatnie blednie, matowieje, potem zaczyna wyodrębniać się coraz
bardziej z ciemności. Teraz już widać je wyraźniej:
ma szaro różowy odcień i bardzo szybko rośnie, intensywnieje i staje się zdecydowane.
Nagle - rozkwita krwistym różem! Krzyczy i wibruje z sekundy na sekundę coraz mocniej. Ono żyje! Tętni życiem! Rozrasta się i przekonuje do siebie coraz większy obszar ciemnej czeluści. Za chwilę niebo już jaśnieje krzykliwym różem i gorącymi odcieniami żółci i pomarańczu. To one teraz rządzą światem Przyrody - nie ma nic ważniejszego!
Resztki ciemności rozpierzchają się znikając na dobre. Już nie ma dla nich miejsca. Królują: światłość i gorące, zdecydowane barwy. Na rozjaśnionym barwną radością niebie nie ma już żadnego cienia smutku, żalu, niepokoju czy samotności.
Wszystko jest czystą formą radości życia. Czuje to każdy kamień, roślinka, minerał i żyjątko. Czuje to nawet przyćmiony potęgą własnego rozumu człowiek. Tak - dokładnie tak jest z tym stworzeniem. Nieobliczalne możliwości bardzo przeszkadzają tej skomplikowanej istocie w jasnym, czytelnym rozumieniu wszystkiego, co dzieje się wokół.
A wokół - właśnie triumfują Dobro, Ciepło, Światło i Radość. Kolejny raz w niekończącym się cyklu Przyrody - rodzi się Życie, a wraz z nim - jego Bliżniacza siostra - Nadzieja...
Tego poranka oboje zanucili dla mnie swoją przejmującą pieśń, która napełniła moją rozdartą duszę światłem wschodzącego słońca.
Wstałam i poszłam zrobić to, co powinnam - bez cienia wątpliwości. Wszystko stało się proste... jak wschód słońca nad ranem...