Strach w oczach
Widziałam z bliska oczy pewnej kobiety:
lekko wytrzeszczone, puste, martwe, wypełnione dzikim zwierzęcym strachem i bezdenną samotnością. Taką bezkresną i beznadziejną...
Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to co widziałam w jej spojrzeniu jest o wiele mocniejsze niż strach przed śmiercią: to strach przed... życiem!
Tak, ludziom się wydaje, że legendarny "śmiertelny strach" to szczyt skali odczuwania. Jednak życie pokazuje nam czasem, że to nieprawda.
Nie miałam szansy dowiedzieć się, co ta kobieta nosi w sercu; ani jej w żaden sposób pomóc. Wiem jednak, że taką krzywdę, o jakiej krzyczały jej oczy może zrobić tylko kochany, najbliższy człowiek. Najczęściej nie bronimy się przed bliskimi, tylko żyjemy dla nich: pomagamy, chronimy, często poświęcamy się.
Z istoty miłości wynika bezwarunkowa akceptacja i zupełne zaufanie. Dlatego kochająca kobieta jest tak często zupełnie bezbronna wobec obiektu swoich uczuć- niestety. Dziecko jeszcze bardziej.
Życie to potwierdza aż nazbyt często- nie tylko wśród osób z tzw. patologicznych rodzin, ale i wśród zwykłych poczciwych ludzi, a nawet w świecie vipów. Nagle dzieje się coś złego i wszyscy są tym zdziwieni- bo nikt nie znał prawdziwej sytuacji, często nawet bliscy...
Tak działa nasze społeczeństwo. Nasz stereotyp niestety sprzyja przemocy, usprawiedliwia ją i nakazuje powstrzymywanie się od reakcji osób z zewnątrz. Stereotypy kulturowe mają niestety ogromny wpływ na zjawisko przemocy w rodzinie. Stare, zatwardziałe i okrutne struktury myślowe działają z rozmachu i dziś- teraz! Wołają one głosem naszych ukochanych rodziców i dziadków, że w sprawy rodzinne nie należy się wtrącać: -"brudy pierze się we własnym domu", "mój dom- moja twierdza"... Osoba, która otwarcie mówi o poważnych problemach w swojej rodzinie, to według nich "ptak, który własne gniazdo kala".
Przekonania takie nakazują trzymanie spraw rodzinnych w głębokiej tajemnicy czyniąc z tego...cnotę! Zamyka dom przed pomocą z zewnątrz. Jest to potężnym hamulcem powstrzymującym ludzkie reakcje na przemoc: zarówno samych ofiar, jak i osób na oczach których rozgrywa się dramat. Tak samo myśli czasem policjant, który nie spieszy z pomocą bitej kobiecie, jak i przechodzień widzący jak matka bije swoje dziecko na ulicy czy w sklepie.
Gdyby to dotyczyło obcych osób, pewnie każdy by jakoś zareagował. "W sprawy rodzinne jednak lepiej się nie wtrącać"...
I słuchając potem o maltretowanym niemowlęciu, skatowanym przez rodzica dziecku, bitej do nieprzytomności żonie lub samobójstwie młodego człowieka dziwimy się i oburzamy "świętym" oburzeniem.
A spójrzmy wewnątrz siebie: jak reagujemy na krzyki za ścianą, na płacz za oknem, na skargi i dziwne opowieści dzieciaka z sąsiedztwa? Idźmy nieco dalej: co poczujemy, jak naszego krzyku nikt nie zechce usłyszeć, jak naszej wyciągniętej po pomoc ręki nikt nie zechce chwycić, ani wysłuchać nasiąkniętej bólem skargi? Jaką perspektywę masz przed sobą widząc w lustrze twarz o dzikich ze strachu samotnych oczach?...