Arachnofobia
Arachnofobia to potworny strach przez pająkami.
Udowodniono, że kobiety cztery razy bardziej boją się pająków niż mężczyźni. Nie wiem, z czego to wynika, ale ja się ich boję bez żadnego powodu. Uważam, że jest kilka bardziej odrażających owadów, ale panika ogarniającą mnie na widok pająka nie pozostawia wątpliwości - mam arachnofobię!
Już na sam widok pająka z daleka nawet, swędzi mnie intensywnie i mrowi całe ciało. Jest mi zimno i nieswojo. Nie umiem sobie znaleźć miejsca, nie umiem usiąść, ani na niczym się skupić. Czuję się przez niego... obserwowana - jakby skupiał na mnie całą swoją uwagę. Wiem, że to bezsensowne, ale ja to CZUJĘ bardzo intensywnie. Nie poczuję się dobrze, póki się nie upewnię, że go nie ma. Obawiam się bezpośredniego kontaktu z nim, dotyku, samej jego obecności. Te uczucia wymykają się spod mojej kontroli zupełnie i nie mają nic wspólnego z rozsądkiem.
Pamiętam, że jako nastolatka jechałam z moim Dziadziem na wozie z sianem główną drogą, gdzie był wzmożony ruch. Na widok pająka wędrującego po mojej ręce wpadłam w taką panikę, że zaczęłam skakać i strząsać z siebie owada zapominając o okolicznościach zupełnie. Mogłam spaść z wysokiej sterty siana wprost pod koła pędzącego samochodu.
To jednak w tej chwili nie miało dla mnie żadnego znaczenia. Najważniejsze było pozbycie się okropnego intruza z mojej ręki. Wszystko inne przestało istnieć. Całkowicie straciłam nad sobą kontrolę. Całkowicie.
To było silniejsze niż rozsądek, silniejsze niż instynkt samozachowawczy. Wymknęło się spod kontroli rozumu zupełnie!
Wtedy zrozumiałam, jakie to silne odczucie i jak mocno mną zawładnęło.
Zmagam się z arachnofobią do tej pory i nie zdobyłam się na odwagę, by stawić temu czoła. Wiem, co trzeba zrobić, ale nie jestem w stanie się przełamać... To mój wewnętrzny demon i moja słabość.
Nie chcę z tym żyć.