Zarzut cz2
A co by się musiało wydarzyć, żeby zatrzymać ten szalony "bieg na oślep"? - Coś wyjątkowo dobrego najlepiej... albo coś wyjątkowo złego najczęściej...
Coś zaskakującego, nieprzewidzianego - co zatrzęsie całą rzeczywistością i odczuwaniem. Coś silnego i znaczącego, co pozwoli wyrwać się z toksycznych objęć tej ślepej złośliwej niszczycielskiej siły, która prowadzi ludzi w przepaść bez dna...przestrzeń bezsensu... bez celu!
Tak, to wielkie ale właściwe słowa. Piszę o tym, bo chcę opowiedzieć, jak w połowie swojego życia zrozumiałam, że tak naprawdę - nie wiem dokąd zmierzam... i po co.
Rodzimy się, rozwijamy, spełniamy swoje funkcje narzucone nam przez życie. Rzadko kto pyta nas o to dokąd zmierzamy, co chcemy osiągnąć jako główny cel własnego życia. Mało tego: RZADKO SAMI SIEBIE O TO PYTAMY!
Takie pytania zadają sobie najczęściej chyba ludzie młodzi, czujący mocno swoją wolność, niezależność, odrębność i wyjątkowość- niezaprzeczalne i wyjątkowo cenne bogactwo. Młodzi ludzie czują swoją siłę, wolną przestrzeń do działania i ogrom możliwości. Jak się to wszystko w sobie ma i czuje, wtedy łatwiej patrzeć przyszłości prosto w oczy.
Człowiek, który ma już za sobą tę najbardziej twórczą i rozwojową część życia- patrzy już nieco inaczej: bardziej refleksyjnie, nawet analitycznie i czasem nawet bilansowo. Teraz, kiedy ja sama czuję się... spełniona?... skończona? - zaczynam tęsknić za tym wszystkim, co zostawiłam po drodze: za zaspokojeniem ogromnej ciekawości świata, zagłębieniem się w nauce, a także zupełnie nowymi doświadczeniami.
Tyle jeszcze jest doZROZUMIENIA, DOŚWIADCZENIA i POZNANIA!
Ile ciekawych dziedzin nauki, fascynujących historii, inspirujących spraw! Ile dobra do zrobienia!
Jakby przypomnieć sobie młodzieńczą wiarę w siebie, siłę i rozpęd - i znowu ją poczuć w sobie! Jakby ruszyć za nimi! Z tą wiedzą i życiowym doświadczeniem które teraz mam - energia młodości zaprowadziłaby mnie wszędzie, gdzie bym tylko zechciała!
Ale jej już nie mam... Rozminęłyśmy się po drodze niestety. Zagubiły i straciły siebie nawzajem.
Co mi zostało?
Na pewno potrzeba podzielenia się moimi przemyśleniami z innymi ludźmi, którzy mogą je wykorzystać w swoim własnym życiu. Powinni, nim poczują się tak jak ja teraz...
Ale przecież ja sama też jeszcze żyję! Może jeszcze wystarczająco długo pożyję, by zdążyć zasmakować tego, czego czuję ogromny głód. To nic, że już energia nie ta co była. Jest inna- ale jest!
Czemu zrezygnowałam tak pochopnie i łatwo z tego życia, które jeszcze przede mną?... Brakło mi wiary w siebie, we własne siły i możliwości? - Tak. Brakło mi tego...
Nigdy nie dowiem się, co jeszcze ma dla mnie życie, póki nie wyciągnę po to swojej... opuszczonej teraz bezwładnie ręki... Patrzcie: poruszyły się właśnie palce jej dłoni, zacisnęła się pięść. Rozluźniając- uniosła otwartą już dłoń wysoko w górę. Najwyżej, jak da się sięgnąć!
Uniesiona w górę, otwarta ufnie dłoń kiedyś dosięgnie i uchwyci coś wyjątkowo cennego i ważnego- a jej bliźniacza siostra o tym Wam napisze... ...na Blejtramie!
Rozumiecie teraz, czym jest dla mnie nasz Blejtram? Widzicie teraz, co na nim maluję i dlaczego?...
I najważniejsze: daję to ufnie Wam. Zróbcie z tym to, co uznacie za właściwe.
Ja Wam ufam całym ciepłem mojego serca. :)