Blejtram - Zajączek

Szczegóły: Kategoria: Opowieści Dmuchawca Wędrownika

Zajączek

Na skraju łączki w małej ciepłej Norce mieszkał Zajączek.
Bardzo lubił swój przytulny domek. Było mu tu wygodnie i bezpiecznie.
Miejsca było tu akurat w sam raz dla niego: nie za dużo i nie za mało.
Tak właśnie w sam raz dla Zajączka i jego Szczęścia, które zawsze nosił w sobie.

Jego Szczęście to była radość z każdej chwili jego drobnego życia : z otwarcia ślepek rankiem, z kolejnego oddechu, z każdego podskoku, ruchu i drgnienia...

Szczęściem były wspomnienia wszystkich dni i chwil jego zwierzęcego prostego życia : tych radosnych i tych, kiedy działo się coś złego. Wszystkie były dla niego cenne. Bardzo cenne - przecież zawsze każdy zły moment, dzień i rok kiedyś się kończył i przychodziło Dobro. Dobry Czas...

To był jego wybór, że właśnie tak widział swój świat. Wiedział, że można inaczej żyć : tymi złymi chwilami - od jednej do drugiej, nie zauważając niczego co dobre.

Tak żył jego sąsiad Borsuk.
Zawsze, kiedy go spotykał lub tylko widział z dala, robiło mu się zimno źle i smutno.
Nie rozumiał go i nie próbował zrozumieć. Wyczuwał od niego jakieś zło, nieprzyjemne niepokojące odczucie...
Starał się schodzić mu z oczu i z drogi.
Kiedy był potrzebny - pomagał mu ale zaraz potem szybko zmykał.
Czuł, że tak właśnie trzeba.

Zajączek podlegał cały prostym prawom Przyrody i przyjmował każde za świętość. Żył prosto i uczciwie. Naturalnie i zgodnie z samym sobą. Swobodnie.

Tak właśnie zawsze chciał i tak właśnie ma. Niczego więcej nie potrzebuje. Nie marzy o zmianie na lepsze. Nie ma marzeń. Jego życie jest spełnionym marzeniem.

Tylko zapomniałam, gdzie on mieszka...

Drugi koniec pępowiny

Najcelniejszym punktem obserwacyjnym życia jest miejsce za ladą spożywczaka. Najlepiej takiego małego, lokalnego. Codzienność przepływa przez niego spontanicznie pulsując i nie hamuje się w żadnym odruchu przyzwoitości...

Czysta prawda odbija się tak samo w zmordowanej twarzy podtatusiałego casanowy, wykrzywionej wystudiowanym grymasem buzi gimnazjalistki, jak i przyschniętej obojętnością fizjonomii dziaduszka, o którym zapomniał czas. Wszyscy bez wyjątku nie mają pojęcia, że sklepowa lada to monitor, na którym co rano wyświetla się Życie.

Wymyślona choroba...

W relacjach z chorym, niepełnosprawnym lub dzieckiem często "stajesz na głowie", żeby osobę taką ochronić przed wszelkimi zagrożeniami. Starasz się myśleć za nią, wyprzedzać jej kroki i decyzje.

Jesteś pewny - że tak trzeba.

Luuubię!

Jak ja lubię uprzejmość- taką słodziutką, że robi mi się ...żółto w żołądku!

Najwięcej jej chłonę z Sieci, jak przy każdym zdjęciu o przeważnie mocno skomplikowanej tematyce widzę lajki- LUUUBIĘ TO!

Artykuły - Nowości

Artykuły - Kategorie

Drugi koniec pępowiny

Wymyślona choroba...

Luuubię!